برحسب اتفاق، امروز مقاله ای از دکتر شفیعی کدکنی که به قصد یادبودی برای ادیب نیشابوری نگاشته شده بود را مطالعه کردم (استاد ما ادیب)، افزون بر متن روان و روایت جالب، نکته ای که بیش از همه ذهنم را مشغول کرد، نایاب شدن اساتید و شاگردانی این چنینی در روزگار کنونی است. به واقع چه باید کرد تا بتوانیم استعدادهای موجود در این سرزمین را حفظ کرده و تلاش کنیم که زمینۀ بروز این استعدادها فراهم شود؟ هرچند پاسخ این پرسش را به طور کامل نمیدانم، اما تصور میکنم لااقل با همه گیر شدن ابزارهای سرگرم کنندۀ پیرامونمان، همچون تلویزیون، شبکه های اصطلاحاً اجتماعی، انواع سرگرمی های بی فایده برای کودکان و نوجوانان و ...، هیچ گاه نباید تصور تعالی علمی را در ذهنمان بپرورانیم.
بیش از همه این معضله را برای حوزه های علمیه می دانم و می بینم. گذشته از اندک بودن انگیزه های واقعی و قدرتمند در بزرگوارانی که مسیر علوم دینی را برگزیده اند، پیوستن دیرهنگامشان به دروس دینی مشکلی غیرقابل انکار است. امید که برخی/همه اهمیت شروع علم آموزی از کودکی یا نوجوانی را درک کرده و به فکر چاره ای باشند، چاره ای که به طور هدفمند استعدادهای برتر در علوم دینی را تربیت کند تا شاید شاهد بروز سید رضی ها، سید مرتضی ها، ابن ادریس حلی ها، علامه حلی ها و ... شیخ انصاری ها باشیم. چاره ای که مقدس شماری های بی موردی چون گذراندن دوره پیش دبستانی، دبستان، راهنمایی، سیکل، دبیرستان، دوره متوسطه، پیش دانشگاهی و ... را به کناری نهاده از سر دلسوزی و با ملاحظه واقعیات طرحی در اندازد.
